خدایا از این دنیا خسته شده ام

از این نا مهربانی ها خسته شده ام

هر شب چشمانم خیس است

هر شب در خواب دعا میکنم.خدایا مرا در خواب بمیران تا در هنگام مرگ

چشمانم دنیا را نبیند تا که مردنم را کس نفهمد...کس نبیند...

برای نجاتم تلاشی نباشد...

از این زندگی خسته شده ام.

خستگی من ناشکری خدا نیست..از روی غرور نیست..

از دست این زمانه خسته شده ام...

امید هنوز در وجودم زنده است....اما...

امید به چه؟ به که؟!

انگار در قلب غم زده ی من...قلب همیشه پر از درد من...

غوغایی شده! کسی وارد شده؟؟؟؟؟؟؟!!!!!!!!

اما نه...!!!

چه کسی میتواند از حصار دلتنگی هایم بگذرد؟

چه کسی میتواند شریک دلتنگی های من شود؟

نه...! من نمیخواهم کسی را در این دنیای خود شریک کنم.

در دنیایی که حتی یکبار...فقط یکبار بر روی من لبخند نزد!

نمیخواهم کس دیگری را به اندازه ی خود دلتنک ببینم.

خدایا مرا ببخش...